Yes, een Spartan race in Nederland! De eerste van het seizoen en de allereerste voor mij. Vandaag met Marcel op pad naar Maastricht waar we om 10:00 zullen starten voor de Super. 10 uur starten is uiterlijk 9 uur in Maastricht dat betekent om 6:45 onderweg zijn naar het zuiden. 06:45!! Hallo het is weekend!
30 juni 2018, één van de warmste dagen van het jaar en wij besluiten omo 15km te gaan rennen in Limburg. De tas gepakt; mijn - onderstussen geliefde- camelbag met extra gelletjes en 4 liter ijskoud water ligt er naast. Ik ben klaar voor deze race.
De rit gaat soepel; bij het afhalen van de bandjes, timingchips etc gaat het minder soepel; om 9:50 hebben we onze spullen en nu moeten we ons nog omkleden. De rechter enkel is nog niet helemaal herstelt en pak ik met een snel-verband in voor extra stevigheid. Met een wat dikkere voet van het verband een compressiekous aantrekken is de perfecte warming up. Ik zweet als een otter als eindelijk beide sokken aan heb, snel de hamstrings en kuiten nog een laatste inspuitbeurt met Sensi Flexi Spray en dan een sprintje naar de garderobe en de startlijn.
09:57 staan we voor het startvlak! Appeltje eitje. Nog tijd voor een toilet bezoekje, die warming up heb ik niet nodig. De temperatuur is al dik 20 graden en ik moet het zweet al uit mijn ogen wrijven na mijn worsteling met mijn compressiekousen.
Exact 10 uur worden we los gelaten en gaan we op pad. De eerste kilometers bestaan uit muurtjes en asfalt het zorgt er iedergeval voor dat de startgroep uit elkaar gelopen wordt en dat we voor geen enkel obstakel meer moeten wachten! Ik loop vandaag op Asics met beperkt profiel en dat blijkt met al het asfalt een goede keus te zijn, om mij heen zijn er genoeg mensen wie klagen over het asfalt en de meeste lopen op salomon speedcross 4. Vanwege het grove profiel is dat echt geen lopen op asfalt of beton.
Nadat we de binnenstad van Maastricht achter ons laten gaan we richting de steengroeve onderweg nog een reversed wall, carry-the-chain en de twister (30 burpees). Wat een vet gaaf gebied die steengroeve, het ziet er ‘buitenaards’ uit en de uitkijk boven op de heuvel met uitzicht over de groeve is echt top. Na de top bereikt te hebben gaan we door het Fort Sint Pieter. Met een emmertje met grind om het fort te lopen klinkt simpel, maar viel nog best tegen.
Na het fort lijken we op ter terugweg te zijn, achteraf als ik mijn horloge uitlees blijkt de steengroeve al het verste punt te zijn; Het lopen richting de finish gaat mij altijd beter af dan de eerste helft ook al weet je dat nooit met een Spartan Race. Op de terugweg komen we nog langs de jekersmolenweg waar we verwelkomt worden met de Limburgse gastvrijheid. Het lijkt wel of de hele buurt water uit staat te delen en de kinderen maken er een soort waterballet van. Alle renners blijven even hangen; om schoon te worden of af te koelen.
Het schoon blijven is van korte duur, het volgende obstacle zijn de mudtrenches, gevolgd door een enorm stuk barbe wire crawl. Ik gok dat we na deze obstakels 5 kilo zwaarder zijn en gaan op weg naar de ‘champs elyseesweg’ onderweg kom ik heel klein mannetje van een jaar of 4 tegen met een tuinslang en hij spuit mij met spretoogjes nat en semi-schoon. Hij een fijne middag en ik ‘schone’ kleren. :)
Maastricht komt nu echt in zicht, maar er zijn nog wat obstakels te nemen; pancake carry, slackline (ik haat die dingen), de mutli-rig en nog wat muurtjes. Op nog geen kilometer van de finish slaat het ‘noodlot toe’, Marcel krijgt kramp en we krijgen het bijna niet weg. Langzaam dribbelend gaan we richting het finish gebied waar ons een geheugenspel, speerwerpen (30 burpees) en een metershoge muur te wachten staat.
Eigenlijk komen we er soepel door heen, na de finish worden we gekoeld door de EHBO met sponsjes water en krijgen we wat te eten. Met een gevoel ‘wat is Nederland toch mooi’ sluit ik Spartan Maastricht af. Wat een heerlijke run en veel gezellige & gastvrije mensen! Volgend jaar weer?