Wow de maand mei en juni zijn omgevlogen, liep ik begin mei Toughest Malmö, 14 dagen later de Zeebodemloop in Lelystad. Juni gingen we nog een versnelling hoger; een (korte) BreakoutRun in Schaijk. Twee weken later was Andorra aan de beurt voor mijn eerste Spartan Beast afstand. En 7 dagen later stond de Strong Viking Water Edition gepland, en de afsluiter van de maand een hele warme Spartan Super in Maastricht.
Malmö
Toughest Malmö, een toch wat eenvoudige run maar een relatief korte afstand van exact 8km. In het kort; ik loop niet warm van Malmö, mooie stad maar weinig te doen. Het parcour, was recht toe recht aan, met een klein beetje water maar een beruchte en onhaalbare schans mocht je op trail-schoenen lopen. Toegeven de sfeer en het publiek was top. Nog nooit een obstakelrun gezien met tribunes welke volgepakt zaten met publiek.
Zeebodemloop
In het laatste weekend van mei vond in Lelystad de Zeebodemloop plaats, als 10km renner liep ik mee met het Délifrance-team in de bedrijvenloop. Het laatste weekend van mei was warm, bijzonder warm! Waterposten om de 2km, veel vrijwilligers op de been en een lekker wisselend parcour zorgde voor een lekkere run. Na 47 minuten en 33 seconden kom ik als 28ste over de finish. Met een gemiddelde snelheid van 12.5km/uur heb ik diep moeten gaan. De hitte was enorm en toch een voor mij bijzondere hoge snelheid kunnen halen. Met een goed gevoel naar huis.
Breakout Run
Altijd leuk, met je sportclub gezamenlijk aan een obstakel run mee te doen. Dit jaar bijna 50 personen opgedeeld in een 14km en een 8km groep. Ik mag vandaag los in de 14km groep. Na een bijzonder gezellig en snelle reis ernaar toe (de bus kwam ons met 40 minuten vertraging ophalen in Lelystad) snel omgekleed en konden we direct het startvak in hollen. Niet de meest ideale voorbereiding om het zacht uit te drukken maar het kon de pret niet drukken. Na een enkele minuten warming up mochten we uitbreken voor onze 14km run. Het eerste obstakel was klimeen klim over een zeecontainer heen en aan de andere kant eraf via een grote traptreden. Traptree 1… krakkkk, het schiet in mijn rug en ik weet dit is foute boel. Ik probeer nog mee te komen met de groep, maar na een kleine 4 kilometer schreeuwt mijn rug om te stoppen. Gefrustreerd, gedesillusioneerd en een kop vol met zorgen keer ik terug naar het startvak waar ik net de 8km groep zie starten. Deze blessure heb ik eerder opgelopen, namelijk vorig jaar tijdens Toughest Amsterdam en toen duurde het bijna 10 weken totdat ik weer vrij kon bewegen. Mijn humeur zakt steeds verder weg en de zorgen of ik nog kan meedoen aan Spartan Andorra groeien per minuut. Na enkele uren komen de 14k en de 8k lopers binnen. Een uitgelaten stemming volgt iedereen is vrolijk en heeft een topdag. Ik wil alleen maar naar huis.
De dag erna kan ik gelukkig direct bij de manueel therapeut terecht; hij masseert, hij kneedt en wringt mij uit. De spieren zijn beurs maar het gewricht zit los. Wat een verademing. Dit proces wordt de volgende 2 weken herhaald en op donderdag voor Spartan Andorra krijg ik semi groen licht; het gewricht zit nog steeds los alleen de spieren zijn heel gevoelig en schieten bij iets van stress gelijk in een verkramping.
Strong viking Water
Na een super mooi weekend in Andorra, stond 7 dagen later in juni de Strong Viking - Water Edition op het programma, We liepen met zijn vieren en na een warmingup konden we starten in de koude Berendonck. Ik weet niet wat het was maar deze race beviel niet zo. Het verzwikken van mijn enkel had nog wat naweeën, het was koud en het regende. Echt niet cool! Daarnaast vond ik het druk heel druk. Ik denk dat de volgende keer ik op zondag zou lopen. Hopelijk is het dan rustiger. Op het eerlijk te zeggen is het niet veel blijven hangen, het was nat, fris, de glijbaan was dicht en de hamburger op het eind smaakte goed. Niks bijzonders; wel gezellig!