Oh oh Andorra, mooie stad achter de bergen…. nou niet. Andorra stad is een hoop maar zeker niet mooi. Het land Andorra heeft prachtige natuur om de stad Andorra heen liggen. Volg je het nog? Toen ik mijn wensenlijstje van Obstacleruns dit jaar maakte stond Andorra hoog bovenaan. Dit zou mijn eerste obstakelrun in de bergen zijn, daarnaast was er nog een primeur; er ging een supporter mee. Altijd gezellig! De supporter, verzorger, mental coach van mijn moeder. Gezellig een weekendje weg.
De spanning voor de run was hoog; heel hoog. Een volkomen onbekende run, zou het koud zijn of toch warm, hoe zouden mijn benen maar vooral mijn rug reageren op alle hoogtemeters. Ik was van te voren gewaarschuwd door de manueel therapeut. Doe rustig aan anders ga je deze niet uitlopen. Met dat advies in mijn achterhoofd eigenlijk tot zaterdagochtend getwijfeld of ik uberhaupt zou starten.
Zaterdagochtend D-day, 0800 uur O-Hour. Wel of niet starten. Ik besluit om te starten. De rug voelt redelijk goed, met een lichte pijnstiller in de mik en een buik vol met zenuwen richting de start. Onderweg zie je op de bergkammen nog bakken met sneeuw liggen. Dit kan nog eens problematisch worden; ik loop in t-shirt, korte broek en een camelbag. Gelukkig blijkt in en rond de start bijna iedereen in een korte broek te lopen. Misschien toch de juiste keuze gemaakt?
Het is 10:15 uur en na een onverstaanbare warming up in het Spaans klinkt het startschot, de eerste kilometer gaat moeizaam, de rug is stijf en heb denk ik last van de hoogte. Toch komt het rimte er steeds beter in. Na 20 minuten komt de eerste berg, velen zullen er volgen. Na een hoop geklim, muurtjes, sneeuwballen gooien en nog meer klimmetjes komt de eerste afdaling. Na 2 uur tijd zit er 6 km op. Op dat moment is het duidelijk deze race wordt een endurance trip. Snelheden zijn met deze bergen niet te halen, een gemiddelde tijd van 4.5km per uur is het maximale en ik besluit om het groepje waar ik mee loop achter mij te laten en door te gaan.
Het voordeel van alleen lopen: met niemand hoef je rekening te houden, niemand houdt je te tegen. Het nadeel? Niemand die je door je moeilijke momenten heen praat. Onderweg kom je wel een hoop bijzondere mensen, Spanjaarden, Fransen, Amerikanen, Israeliers, een 77(!) jarige Engelsman en nog wat Nederlanders. Als je je open en sociaal openstelt is iedereen in voor een praatje en voor je het weet ben je 30 minuten verder en heb je al weer 2 kilometer in de pocket. Na 18 kilometer valt mijn polarhorloge uit. Batterij leeg. Ik zweer dat ik hem ’s nachts had opgeladen. Blijkbaar is daar iets niet goed gegaan. Vanaf dat moment wordt het zwaar, theoretisch zouden we langzamerhand richting de finish moeten maar er bliljken nog wat vervelende lussen gemaakt te zijn. De tijd tikt door, mijn richttijd van 5 uur passeert zonder dat ik het weet en de vermoeidheid wordt steeds groter.
Na weer een dikke bergklim dalen we af naar het startgebied de finish lijkt te lonken, ik verzwik 2x mijn enkel en de snelheid is teruggebracht na een slak met obstipatieproblemen in zijn achteruit. Vlak voor de finish weer een lus, de bergen in, na een half uur klimmen naar boven en 15 minuten naar beneden komt de route weer langs start/finish helaas mogen we aan de andere kant van het dal weer een stukje omhoog. Deze lus blijkt gelukkig kort te zijn en de finish komt nu echt in zicht. Een kilometer voor de finish staat het touwklimmen nog op het programma. Door de vermoeidheid en de verzwikte enkel glij ik als ik bijna boven ben weg en kan het touw niet meer halen. Ik probeer vast te houden als de dood dat ik val en kom beneden aan met rokende vingers. Resultaat 9 om aandacht vragende vingers met blaren. Ik koel mijn handen met het restje (warm) water uit de camelbag en ga richting de finish.
De finish wordt gehaald, ik ben opgelucht en trots. Ik voel mij redelijk goed ook al heb ik diep moeten gaan. Na de finish en de medialle uitreiking eindelijk eten!! Ik verga van de honger, een banaan, nog een banaan, wat kokuswater en nog een banaan. Snel omkleden en door naar de EHBO; mijn vingers vragen niet om wat medische aandacht ze schreeuwen het uit. Ahh wat doet dit zeer! Na een professionele schoonmaakbeurt en brandzalf tijd om echt iets te eten, hamburger met friet en een biertje… lekker hoor!
Al met al een race die ik zo weer zou doen; omdat de snelheid niet hoog ligt wordt het snel een mentale race. Hoe lang kan en wil je door gaan. Zou ik volgend jaar weer Andorra race willen doen. Zeker! Heel Zeker!! De Andorra Beast bleek dik 30 kilometer te zijn, wat technisch gezien zeker een >18km race is, maar dit verschil was echt bizar. Onderweg kwam ik veel mensen tegen die de Ultra Beast liepen. een 50 kilometer editie van mijn race. Ik weet wat ik volgend jaar ga doen; Ultra Beast, the challenge is on!